بحث حاضر از کتاب پر ارزش سنتهای تاریخ در قرآن،اثر زنده‏یاد،شهید آیة الله سید محمد باقر صدر مایه گرفته‏ است.ایشان فرموده‏اند:قرآن زندگی انسان را در روی زمین به سه دوره تقسیم کرده:1-دوران پرستاری‏[یا حضانت‏]2-دوران وحدت 3-دوران پراکندگی و اختلاف(سنتهای تاریخ در قرآن،درس 14،ص 281).

این مقال کوشیده تا منظره‏ای از مناظر شگرف قرآنی را از منظری نو بنگرد.امید است انتقادهای سازنده در تبیین‏ این بحث مؤثر افتد.از خواننده مدقق می‏طلبم که اشتراک برخی ظواهر این نوشتار با ظواهر نظریات بعضی مکاتب‏ منحرف را مایه انتقاد نسازند که علم و حکمت گمشده ماست و علم را باید جست ولو از مشرک.

مطلب اصلی در ادامه مطلب

قرآن ، این کتاب عظیم ، وارث معارف بلندی است که خداوند مهربان ، بوسیله کتب آسمانی برای هدایت بشر بر پیامبران خود نازل نموده است و در عین حال بر تمامی آنها برتری دارد «وَأَنْزَلْنَا إِلَیْكَ الْكِتَابَ بِالْحَقِّ مُصَدِّقًا لِمَا بَیْنَ یَدَیْهِ مِنَ الْكِتَابِ وَمُهَیْمِنًا عَلَیْهِ »¹ (ما این كتاب (قرآن) را به راستی و حق بر تو نازل كردیم در حالی كه مصدق و نگهبان و حاكم بر كتاب های پیش از خود است.)

قرآن برترین پیام الهی است که در دست بشریت قرارگرفته و نسخه ایست که تا قیامت هدایت بندگان خدا را برعهده دارد.تكریم قرآن و احترام به آن ، احترام به خداوند و كلمات او و كرنش در مقابل فرامین اوست.گرچه احترام حقیقی به قرآن كریم هنگامی محقق می شود كه بنده رهنمودهای آنرا نصب العین و فرامین خداوند را در ابعاد مختلف زندگی مورد توجه قرار دهد ولی باید در نظر داشت اولین گام برای نیل به این مهم ، رعایت احترام ظاهری قرآن است ، از این رو ادای احترام نسبت به مقام قرآن همواره مورد توصیه معصومین(ع) و پیروان واقعی ایشان بوده و همواره مسلمانان نهایت احترام را برای کتاب خدا بذل می نمودند.